“25th hour” project
τηλεφωνείς. Είπα το τελευταίο δεν να το υψώσω στην αλλά σίγουρα εσύ
πάλι ΔΕΝ θα τηλεφωνούσες.
(Κι εγώ ήθελα μόνο να σ’ άκουγα, και στο νου μου όλο με σημεία στίξης
με παύλες, εισαγωγικά, αποσιωπητικά, κυρίως δε με παρενθέσεις.)
Τι έχεις λοιπόν, Βασίλη, να μου πεις για τη γραμματική μου και για τη
στίξη μου; Και για όλα τ’ άλλα;
Και. Τα χέρια που απλώνονται. Πιάνουν, χουφτώνουν, μαλάζουν,
γρατζουνάνε, χαϊδεύουν. Αφήνουν (ίσως όχι ακόμα – όμως).
Ωραίος ορίζοντας ορίζει ορισμένα ωραία οριοθετημένα… σπίτια (το
χάλασα).
Πάμε παρακάτω λοιπόν, Βασίλη. Εγώ, τώρα. Θα δω το ηλιοβασίλεμα.
Μόνη μου. Θα πάω να καθαρίσω τα φύκια από τα πόδια μου. Μόνη μου.
Θα ξαπλώσω. Μόνη μου. Θα χαϊδέψω το μαξιλάρι σαν να ‘ταν το κεφάλι
σου πάνω. Μόνη μου. Θα σβήσω το φως. Μόνη μου.
Κι εσύ θα ‘σαι παρών πανταχού. Είκοσι τέσσερις ώρες. Και την εικοστή
πέμπτη.
221