“25th hour” project
Μαρία Ελένη Κωνσταντοπούλου | 15.8.2014
Οι δείκτες του παλιού ξύλινου ρολογιού συναντήθηκαν πάλι,
σημαίνοντας την ώρα που ζωντανοί και νεκροί ανταμώνουν. Ο ήχος
απλώθηκε σε όλο το σπίτι και η νεκρική σιγή μεγέθυνε τους
κραδασμούς. Οι δονήσεις παρέλυσαν το κορμί μου και εικόνες
στοίχειωσαν το νου. Ήταν πάλι εδώ!
Η πόρτα ήταν μπροστά μου. Η επιλογή δική μου. Η βαλίτσα, ανέγγιχτη,
πλάι ακριβώς από την «έξοδο κινδύνου» με τις λαβές ανασηκωμένες για
ένα γρήγορο και εύκολο πιάσιμο, όπως την προηγούμενη φορά. Τι
κρατούσε όμως τα πόδια μου καρφωμένα σε εκείνο το ελεεινό πάτωμα;
Ήθελα να φύγω. Ή όχι; Κάθε μέρα, την ίδια ώρα: παρελθόν-μέλλον,
αναμνήσεις-ελπίδα παρατίθονταν σε παράλληλη τροχιά.
Σήκωσε το χέρι του και άγγιξε τα μαλλιά μου. Ψιθύρισε στο αυτί μου
εκείνο που πάντα μου άρεσε να ακούω. Χαμογέλασα.
Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη σαν κοίταξα πάλι τους δείκτες του
ρολογιού.