“25th hour” project
Ανέβηκε σιγά σιγά με το βλέμμα και κατέληξε στην κορυφή της κεφαλής
της.
Αυτά τα σχοινιά, αυτές οι χορδές δεν ήταν τίποτε άλλο από τα μαλλιά
της. Περίεργα μαλλιά. Μαλλιά σαν ρίζες!
«Όμορφη μα και κάπως φοβιστική σκέφτηκε κοιτάζοντάς την
εξονυχιστικά.
«Ξέρεις ποιά είμαι, έτσι δεν είναι; Με περίμενες άλλωστε» Ακούστηκε η
λεπτή φωνή της.
«Ναι νομίζω πως ξέρω ποια είσαι και ομολογώ πως άργησες!». Σχεδόν τη
μάλωσε με το βλέμμα.
«Κι όμως έρχομαι πάντα τη κατάλληλη στιγμή» Συνέχισε.
«Και τί ήρθες να μου δώσεις;» Ρώτησε με φωνή και βλέμμα που
μαρτυρούσαν λαγνεία.
«Να δώσω; Όχι δεν ήρθα να δώσω!» Τον αποστόμωσε.
«Αλλά;» Ρώτησε αποσβολωμένος.
«Είμαι η 25η ώρα και ήρθα να πάρω!» Η φωνή της βούιξε και τράνταξε
στο χώρο.
«Να πάρεις;» Αναρωτήθηκε με μάτια που μαρτυρούσαν φόβο.
«Ποτέ δε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι θεωρείτε πως πάντα η ζωή σας
χρωστάει και εσείς δε της χρωστάτε τίποτα, τη στιγμή που σας χάρισε το
μεγαλύτερο δώρο!» Η φωνή της πιο τρανταχτή από ποτέ αντήχησε στα
αυτιά του.
Έκανε ένα βήμα πίσω! Όχι δε το περίμενε αυτό και δεν το ήθελε!
Το δεξί χέρι της γυναίκας τεντώθηκε προς τη μεριά του. Η παλάμη της τον
προέτρεψε να την ακολουθήσει.
Το κάλεσμά της ήταν σαφές!
Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Το χέρι της 25ης ώρας έμεινε εκεί να τον
κοιτά κατάματα. Το βλέμμα της πυρακτωμένο τον έκαψε.
203