“25th hour” project
Μόλις τον δέχτηκε πέρασε μέσα. Ο προϊστάμενος ήταν ένας
κοντόχοντρος φαλακρός, από εκείνους τους βολεμένους που όλο και
κάπως καταφέρνουν να αγκιστρώνονται σαν άχρηστα βάρη στις
δημόσιες υπηρεσίες.
«Συγγνώμη για την ενόχληση», του είπε, «αλλά έλαβα αυτό το…
έγγραφο»
Ο άντρας απέναντί του τον κοίταξε σκεπτικός, αναστέναξε και του
πρότεινε να καθίσει.
Ο ανώτερός του δεν ήξερε πώς να αρχίσει το λογύδριο. Ξερόβηξε,
μετακίνησε νευρικά τα χαρτιά μπροστά του και τελικά έβαλε τα δυο
παχουλά χεράκια του (χέρια που δεν είχαν ιδέα από εργασία) πάνω στο
τραπέζι λέγοντας:
«Κοίτα… οι συνθήκες είναι δύσκολες για όλους. Ασφαλώς και κάνεις
πολύ καλή δουλειά αλλά… ξέρεις, το Υπουργείο αναδιοργανώνει τις
υπηρεσίες και…»
Ναι, ήξερε. Πολύ καλά. Τα Υπουργεία αναδιοργάνωναν τις υπηρεσίες με
πολύ «αντικειμενικά» κριτήρια: χρήσιμοι ήταν μόνο οι ομοϊδεάτες.
Αλλά αυτός δεν είχε εκδηλωθεί καθόλου!
Έξω και οι ανένταχτοι.
«…Και κρίθηκε σκόπιμο ένας από τους απομακρυνόμενους να είσαι και
εσύ…»
Τότε ήταν που έγινε έξω φρενών.
«Εγώ;», φώναξε και πετάχτηκε από τη θέση του, «εγώ που κάνω την
καλύτερη δουλειά από όλους εδώ μέσα; Που πολλές φορές αναλαμβάνω
αντικείμενα άλλων; Πού…»
Πού θα ήμουν στη δική σου θέση σε έναν δικαιότερο κόσμο; ήθελε να πει
αλλά συγκρατήθηκε.
Μετά τη διακοπή ο προϊστάμενος μίλησε το ίδιο ήρεμα και μονότονα σαν
να μην είχε συμβεί τίποτα.
Και τι είπε; Τα ίδια και τα ίδια… ότι εκτιμούν τον κόπο του, ότι δεν ήταν
μόνο ο ίδιος σε δυσάρεστη θέση, πως αρκετοί αναγκάζονταν να
ξενιτευτούν λόγω δυσμενών μεταθέσεων…
194