“25th hour” project
Νίκος Ανδρουλιδάκης | 12.8.2014
Ο άντρας καθόταν σκεπτικός στη βεράντα. Ήταν νύχτα, γύρω του δεν
ακουγόταν τίποτα πέρα από τα ελάχιστα περαστικά αυτοκίνητα και είχε
σκοτώσει τη γυναίκα και τα παιδιά του. Τα πτώματά τους μάζευαν
ζωύφια κάπου στο εσωτερικό του σπιτιού κι εκείνος καθόταν και
σκεφτόταν.
Έπρεπε να τους σκοτώσει, το είχε κάνει για το καλό τους. Τώρα, με
ένα μισοσβησμένο τσιγάρο στο χέρι, ήταν έτοιμος να αποχωρήσει και
εκείνος από τη ζωή πηδώντας από το μπαλκόνι. Δεν του έμενε και τίποτα
άλλο.
Δεν ήταν ψυχοπαθής και σίγουρα δεν ήταν από εκείνους τους
ήρεμους τύπους που τρελαίνονται ξαφνικά. Όχι, μέχρι τις τελευταίες
στιγμές είχε σώας τας φρένας και η απόφασή του ήταν προϊόν λογικής
σκέψης.
Μόλις χθες την είχε πάρει. Την προηγούμενη μέρα είχε γκρεμιστεί
ο κόσμος του και τότε, σχεδόν μη βλέποντας μπροστά του, πήγε σε ένα
καταγώγιο και αγόρασε το περίστροφο. Αν υπάρχει διάθεση τα πάντα
μπορείς να βρεις, έτσι του είχε μάθει η ζωή.
Ο άντρας δεν ήταν στο άνθος της ηλικίας του αλλά ούτε και πολύ
μεγάλος. Σαράντα χρονών, οικογενειάρχης, χωρίς να ενοχλεί κανέναν.
Ήταν διακριτικός.
Δυστυχώς, οι διακριτικοί είναι τα μόνα θύματα, σκέφτηκε.
Μέχρι χθες δούλευε σε έναν από εκείνους τους απρόσωπους
δημόσιους οργανισμούς και εκείνη η μέρα δε διέφερε από τις
προηγούμενες. Κάθισε μπροστά από το μικρό του γραφείο και
διεκπεραίωνε ό,τι του ζητούσαν μέχρι που ήρθε το χαρτί.
Στην αρχή δεν πίστευε στα μάτι