"25th hour" project | Page 19

“25th hour” project Λένα Κικίδου | 21.5.2014 Τσαλακώνει το μαντήλι. Το ρολόι στον τοίχο δείχνει 10.20΄. Σε σαράντα λεπτά θα καλέσουν το όνομά της. Αν το φωνάξουν. Αν το ακούσει. Κουνάει ασυναίσθητα τα πόδια της. Φοράει φθαρμένα allstar. Τα κορδόνια στο αριστερό της παπούτσι έχουν λυθεί. Σκύβει να τα δέσει. Αφήνει το μαντήλι στη διπλανή θέση. Ελέγχει την άδεια αίθουσα αναμονής. Πατάει στο κάθισμά της και πιάνει τα κορδόνια. Μέχρι πριν δυο μέρες ήταν ευτυχισμένη. Έκανε την πρακτική της. Είχε τους φίλους, τη δουλειά, το αγόρι της. Είχε σταθεί τυχερή και είχε μπει σε μια ομάδα με άτομα με κοινά ενδιαφέροντα και εκτός εργασίας. Μια παρέα. Όλοι μια παρέα. Είχε όνειρα. Δε ζήταγε πολλά. Ένα σπίτι, έναν σύζυγο και ένα παιδί. Ναι. Ένα παιδί. Αφήνει το πόδι της να κυλήσει κάτω. Τα κορδόνια σέρνονται στην πράσινη μοκέτα. Παρατηρεί τους λευκούς τοίχους. Τρεις πίνακες όλοι κι όλοι. Απέναντί της οι Rayonsdesoleil του Janmot Louis χορεύουν. Στα αριστερά της, πάνω από το χαμηλό γκισέ, η BarqueofDante του Delacroix, με τον Δάντη και τον Βιργίλιο στο καρυδότσουφλο-βάρκα με τους Καταδικασμένους γύρω τριγύρω. Ρίχνει μια ματιά πάνω από το κεφάλι της στο Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι του Johannes Vermeer και ξαναπιάνει το μαντήλι. Το είχε βάλει στην τσέπη της χωρίς να το καταλάβει. Οι κοπέλες συνήθως νιώθουν ενοχές, κλαίνε. Ακόμα κι αν δεν έχει να κάνει με τον φόνο, τις πιάνει κρίση αυτογνωσίας και συνειδητοποιούν πόσο κορόιδα πιάστηκαν. Αυτή δε θα θρηνήσει. Ήξερε τι έκανε. Τουλάχιστον το γνώριζε μέχρι το απόγευμα που είχαν το ατύχημα. Αν και