“25th hour” project
Γιώργος Θεοδωράκης | 8.8.2014
Θυμόταν εκείνο το στίχο του ποιητή «κάπου ανάμεσα σε Τρίτη και
Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα.» Άραγε που να
χάθηκε τόσος καιρός, μήνες και χρόνια, δίχως να το αντιληφθεί, σαν
χάντρες πού ανύποπτα του γλίστρησαν απ’ τα χέρια; Και το ρολόι στον
τοίχο απέναντι, ένας δήμιος πού ακατάπαυστα με το βέλος του
αποκεφάλιζε τις ώρες που ξαναγεννιόνταν αδιάκοπα όπως τα σπλάχνα
του Προμηθέα. Παραταγμένες φρόνιμα σε κύκλο, η μια δίπλα στην άλλη
σαν καταδικασμένοι σε εκτελεστικό απόσπασμα αναμένοντας τη
στόχευση του πυροβόλου. Κι εκείνος ανήμπορος να κάνει το παραμικρό,
με μια κίνηση να σταματήσει τον συνεχή εκείνο θάνατο, το τικ τακ το
κοροϊδευτικό που του ‘κλέβε τη ζωή.
Έκλεισε την πόρτα πίσω του και τράβηξε στο γκαράζ. Το χέρι του
περιεργάστηκε το τιμόνι, είχε να το αγγίξει πάνω από δυο χρόνια, από τη
μέρα του ατυχήματος. Κάθισε στη θέση που πάνω της είχε ταξιδέψει από
έφηβος σε δεκάδες διαφορετικές χώρες. Γύρισε το κλειδί και το ένιωσε
να μουγκρίζει. Γύρισε το γκάζι και μια γνωστή, αγαπημένη δύναμη τον
τράβηξε προς τα μπρος.
Πέρασε από το δρόμο που σαν παιδί έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους
του και από κείνον μπροστά απ’ το πρώτο σχολείο του. Τα μέρη εκείνα
που άλλοτε τα βίωνε δικά του, κομμάτια του κορμιού του, τώρα
φάνταζαν ολότελα μακρινά σαν τοπία κάποιου παλιού ονείρου. Τράβηξε
προς το λόφο που είχε πάει στο πρώτο του ραντεβού. Τα δέντρα εκεί
είχαν μεγαλώσει απλώνοντας πλατιά κλαδιά. Κάθισε κάτω από κείνο που
είχαν χαράξει τα ονόματα τους μα όσο κι αν ψηλάφησε με τα χέρια δεν
τα βρήκε. Τότε πίστευε τις μέρες εκείνες παντοτινές, αγνοώντας τον
καιρό που τρυπάνιζε από κάτω σα σαράκι, τα θεμέλια.
Συλλογίστηκε πως από τη μέρα που γεννιέται κανείς μαθαίνει να
σπαταλάει το χρόνο του σε όφελος των άλλων κρατώντας κάποιες
βιαστικές στιγμές για τον εαυτό του, τον ελάχιστο εκείνο χρόνο που
ευτυχεί τελικά αληθινά. Πόσο υπέροχο θα έμοιαζε το ενδεχόμενο να
υπήρχε έστω μια μονάχα ώρα κάθε μέρα που θα μπορούσε να βρεθεί
κανείς μόνος με τον εαυτό του, να βιώσ