“25th hour” project
Στην ζωή σου πάντα «έψαχνες» τους αληθινούς ανθρώπους, αυτούς που
κοιτούν κάτω από την επιφάνεια, που ρωτούν που ενδιαφέρονται, που
νοιάζονται. ’Έτσι και ΑΥΤΗ. Άνθρωπος στα δικά σου γούστα. Με ανάγκη
να μην μένει στα επιφανειακά, στα ψεύτικα, σε αυτά που γύρω σου
κυκλοφορούν με τόση ευκολία. Αλλά όταν είσαι πλασμένος και
πλασμένη έτσι, μοιάζεις με βάρκα ριγμένη στον ωκεανό, ανυπεράσπιστη
στις φουρτούνες όταν θα έρθουν.. που θα έρθουν μην αμφιβάλλεις και
δεν θα είναι μια και δυο..
Κάτι έχει ραγίσει μέσα ΤΗΣ… «Ο κόσμος όλος είναι γεμάτος με ψεύτικα
συναισθήματα» διαβάζεις την σκέψη ΤΗΣ… Είναι καλύτερα από τα
αληθινά, γιατί τα «φτύνεις» κάθε βράδυ που πλένεις τα δόντια σου και
το πρωί ξυπνάς φρέσκος μ’ ένα καινούριο ψέμα…Ίσως και να έχει δίκιο..
αλλά το στόμα και οι λέξεις δεν συμφωνούν με τα μάτια.. αυτά τα
πράσινα μάτια.. Τα κοιτάς και καθρεφτίζεται μέσα τους η φλόγα της ζωής
να καίει ακόμα, να προσπαθεί να κάψει όλες αυτές τις γκρίζες εικόνες
που ΤΗΝ ταλαιπωρούν, να πιστέψει στους αληθινούς ξανά.. στον ίδιο της
τον εαυτό!
Ξυπνάει μέσα σου το μεγαλύτερο «κουσούρι» με το οποίο σε ευλόγησε
η ζωή: Να θέλεις να δώσεις τα πάντα, να είσαι εκεί όταν δεν στο ζητάνε.
Εγωιστικό ίσως.. Άκουσε με - Δεν με ακούς.. Το ίδιο γαϊτανάκι με σένα..
Η αιώνια μάχη της καρδιάς με την λογική.. Δεν θέλεις να με ακούσεις.. Ε
τότε προς ΘΕΟΥ σταμάτα τις σκέψεις, τέντωσε το χέρι σου να αγκαλιάσεις
το δικό ΤΗΣ που αιωρείται ματωμένο, με ζωντανά τα σημάδια από τα
αγκάθια και τις σκλήθρες.. Παραμένει ανοικτό, απλωμένο για όποιον
καταφέρει και αισθανθεί ότι δεν είναι αυτό που πιστεύει.. «ΑΟΡΑΤΗ»..
Να ’σαι λοιπόν στην αρχή… Ψάχνεις να ζωγραφίσεις ένα χαμόγελο στο
πρόσωπο ΤΗΣ, να ξορκίσεις το κακό που δεν ΤΗΝ αφήνει να λάμψει!
Διάολε έχει πολύ λάμψη μέσα ΤΗΣ αλλά όπως όλα τα κρύσταλλα,
φαίνονται τόσο λαμπρά και μεγαλοπρεπή αλλά είναι ταυτόχρονα τόσο
εύθραυστα! Την φυλάκισε μέσα της αυτή την λάμψη γιατί κάποτε
«τόλμησε» να ζήσει αληθινά, την μοιράστηκε απλόχερα.. και όταν
μοιράζεσαι το «μέσα» σου.. ξεγυμνώνεσαι.. ‘Έπειτα ΑΥΤΗ η ίδια «με
σταγόνες βροχής» στα μάτια, την έθαψε βαθιά μέσα της αυτή την λάμψη,
μόνη ΤΗΣ, σαν να ήταν το «κακό το ίδιο»… Κρέμασε πινακίδες ΜΗΝ
ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ! ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΑΤΕ! Ρεύμα υψηλής τάσης και ΑΪ παραπέρα
αφήστε με ΜΟΝΗ ΜΟΥ…
185