“25th hour” project
Γιώτα Γουρνά | 6.8.2014
Ο χρόνος σταματά. Ο εκνευριστικός και αγχωτικός ήχος του ρολογιού, τικ
τακ τικ τακ, σιγεί.
Κλείνεις τα μάτια. Βγαίνεις από το σώμα σου και σε βλέπεις. Σε βλέπεις
να κοιτάς με απορία, σα χαμένη, να μη νιώθεις, να μην ακούς, να μη
μιλάς, να στέκεσαι και να κοιτάς…
Το σπίτι που νοικιάζεις και χρυσοπληρώνεις, ακόμα και σε περίοδο
οικονομικής κρίσης, ενώ δεν το αξίζει, το γεμάτο νεροχύτη από άπλυτα
πιάτα, τα ψίχουλα που κουβαλούν τα μυρμήγκια, τα ασιδέρωτα στοίβα,
τα ρούχα που έμειναν άπλυτα γιατί πάλι έβρεξε χώμα…
το παιδί σου που κοιμάται γαλήνια, αγνό και τρυφερό πια,
εξουθενωμένο από το πείσμα να σε κάνει ό,τι θέλει, γιατί σε θέλει και δε
σε έχει, που το μεγαλώνουν ξένοι και όχι εσύ, που γίνεται αγοράκι και το
θες πάλι μωρό…
τον άντρα σου που κάποτε τον έβλεπες και έλιωνες και τώρα λιώνετε
στους τσακωμούς για τα πάντα, από τα πιο μικρά και ασήμαντα έως τα
πιο ουσιώδη, που προσπαθεί να είναι εκεί δίπλα σου αλλά και να τρέξει
μακριά σου…
τη δουλειά σου που σου αρέσει και τη μισείς, που θες να δώσεις και να
πάρεις, αλλά μόνο δίνεις, που σε πνίγει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ…
τα όνειρά σου που οι καταστάσεις δε σε αφήνουν ούτε καν να τα αγγίξεις,
τα θέλω σου που πνίγονται στην τρικυμία της καθημερινότητας, την
έφηβη που δεν έχεις πια μέσα σου, τον έρωτα που δεν έζησες ποτέ, τα
απωθημένα που δεν εκπληρώθηκαν, τον γλυκό λόγο που δεν παίρνεις,
την καλημέρα που δεν ακούς, τη μιζέρια που σιχαίνεσαι, τα χαμόγελα
που δεν βλέπεις, το φιλί που δε δίνεις, τη ζωή που δε ζεις….
Ξυπνάς και συνεχίζεις. Ο χρόνος άρχισε πάλι να μετρά και τρέχει. Τρέχει
γρήγορα. Πολύ γρήγορα… Βιάσου.
182