“25th hour” project
Στέφανος Λυγίζος | 28.7.2014
- Πάρε με αγκαλιά, μου κάνει η Νίκη και με τα πόδια της σηκώνει το
σεντόνι και καλύπτει το γυμνό κορμί μέχρι το στήθος της.
- Θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά σήμερα, επιμένει.
Φοράω το εσώρουχο μου και στρίβω τσιγάρο. Καθώς το ανάβω γυρίζω
και την κοιτάω.
- Δεν είναι και πολύ καλή ιδέα νομίζω.
- Από την ημέρα που γνωριστήκαμε δεν έχουμε κοιμηθεί παρέα. Ή θα
κάνουμε έρωτα μέχρι το πρωί ή θα διασκεδάζουμε.
- Και τι έχει αυτό, ρωτάω.
- Τίποτα, μια χαρά… αν είσαι βρικόλακας!
- Οι βρικόλακες κοιμούνται το πρωί.
- Εγώ το πρωί θέλω να κάνω άλλα πράγματα. Και σοβαρά τώρα μετά τις
04:00 δεν είναι διασκέδαση αλλά παρακμή.
- Ο έρωτας είναι παρακμή;
- Στέφανε μιλάω όταν είμαστε έξω. Στον έρωτα σου είπα τι με ενοχλεί.
- Που δεν κοιμόμαστε μαζί;
- Όχι!
- Τι;
- Που δεν κοιμόμαστε αγκαλιά!
- Νίκη καλύτερα να φύγεις.
- Πολύ ώριμη αντίδραση. Συγχαρητήρια. Και στα εύκολα, ε! Δηλαδή στα
δύσκολα τι θα κάνουμε;
- Πήγε κιόλας 02:00! Θες να σε πάω εγώ στο σπίτι σου;
- Κατάλαβα…
Πετάγεται από το κρεβάτι και αρχίζει να ντύνεται. Τα λιτά καστανά της
μαλλιά αγκαλιάζουν τους ώμους της. Η κόπιτσα από το σουτιέν
συγκρατεί το στητό στήθος της. Δεν είναι μεγάλο, ούτε μικρό. Είναι το
ιδανικό. Τα πόδια της αγγίζουν τη γη και φτάνουν μέχρι τον παράδεισο
166