“25th hour” project
Κίμων Maximiliano Γκολογκίνας | 22.7.2014
Υπάρχουν κάποια δάκρυα διαφορετικά από αυτά που βλέπεις. Δάκρυα
που δεν προλαβαίνουν να γεννηθούν. Να γίνουν υγρό και να
γλιστρήσουν στο μάγουλο. Να πιάσουν την άκρη του χειλιού και στο
στόμα να τρυπώσουν.
Να αγγίξουν τη γλώσσα και να σε κάνουν την αρμύρα να γευτείς.
Υπάρχουν κάποια δάκρυα που κολλάνε πίσω από το μάτι και δεν λένε να
βγουν παραέξω. Γαντζώνονται σε κάποιον ιστό και τραβιούνται προς τα
πίσω. Καμιά φορά συνεχίζουν και πιο μέσα.
Πιο βαθιά.
Περνούν από τη μύτη και βυθίζονται μέσα στο λαρύγγι. Στριμώχνονται
στο στήθος και στάζουν στην καρδιά. Σταγόνα με τη σταγόνα. Λιμνάζουν
εκεί για τα καλά. Την φουσκώνουν. Την βαραίνουν. Την σαπίζουν.
Δευτερόλεπτα. Λεπτά. Ώρες. Άμμος σε κλεψύδρα. Οι κολοκύθες δεν
γίνονται ποτέ άμαξες και τα ποντίκια άτια.
Υπάρχουν κάποια δάκρυα.
Ίσως να είναι μπλε. Ίσως να είναι και κόκκινα. Δεν θα το μάθει κανείς
αυτό. Εξάλλου δεν έχει και σημασία.
Σημασία έχει...
Να τα φοβάσαι αυτά τα δάκρυα. Είναι τα δάκρυα της 25ης ώρας, κι είναι
επικίνδυνα.
152