“25th hour” project
- Αυτό σκεφτόσουν τόση ώρα που δεν μιλούσες, του είπα πειράζοντάς
τον και πάλι.
- Όχι, τώρα το σκέφτηκα, απάντησε χαμογελώντας.
Δεν κάναμε κάτι δύσκολο, σερβίραμε το κρασί μας και επιλέξαμε να
καθίσουμε στο σαλόνι στο πάτωμα, μπροστά από το χαμηλό τραπεζάκι.
Το ραδιόφωνο συνέχισε να παίζει. Δεν υπήρχε λόγος να πούμε πολλά,
εξάλλου λίγα πράγματα ήξερε ο ένας για τον άλλον και δεν υπήρχε
χρόνος να μάθουμε περισσότερα.
Κρασί, ωραία μουσική, καλή παρέα, κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν
ότι καλύτερο. Χτύπησε το τηλέφωνο του και για αρκετή ώρα
πηγαινοερχόταν μέσα στο δωμάτιο μιλώντας, θέλοντας να κρύψει την
αμηχανία της στιγμής. Βρήκα την ευκαιρία να γράψω.
Ακούστηκε από το ραδιόφωνο «αυτή είναι η τελευταία ανακοίνωση.
Μπήκαμε στην 25η ώρα!». Παγώσαμε και οι δυο. Έκλεισε το τηλέφωνο,
ήρθε κάθισε δίπλα μου. Τον ρώτησα να μου πει την πιο ευχάριστη και
την πιο δυσάρεστη εμπειρία του. Ακόμη και εκείνη την ώρα καταφέραμε
να γελάσουμε με την καρδιά μας! Ακολούθησε η σειρά μου. Δεν ήθελα
να συγκρίνω καμία εμπειρία της ζωής μου και να πω η πιο ευχάριστη ή
πιο δυσάρεστη. Η στιγμή αυτή είναι η πιο ευχάριστη και η πιο δυσάρεστη
μαζί! Θυμήθηκα μόνο την νάρκωση από την εγχείριση που είχα κάνει.
Μου είχαν πει «μέτρα ανάποδα από το δέκα και θα κοιμηθείς». Έτσι
ένιωθα, πως απλώς θα κοιμηθώ. Με κράτησε στην αγκαλιά του και
βλέπαμε το ρολόι στο χέρι του. Τελείωνε η 25η ώρα…
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ, είπαμε και…
148