"25th hour" project | Page 141

“25th hour” project Το πρωί εκείνη ξύπνησε με ένα διάφανο μωρό στην αγκαλιά της. Δεν το έβλεπε κανείς εκτός από αυτήν και τον αγαπημένο της. Σε εννιά μήνες, βυθίστηκε πάλι στην 25η ώρα και γέννησε ένα μωρό μ’ αγγελική μορφή που μοσχομύριζε ρόδο. Από τότε, όλες οι ώρες γλίστρησαν από την πλάτη της κι έμεινε μόνο η 25η, η πιο βαριά γιατί μέσα σ’ εκείνη μεγάλωνε τον άγγελό της. Όμως δεν την ένοιαζε, τη σήκωνε με τόση ευκολία όσο ένα φτερό. Δεν ξανακύρτωσε ποτέ της. Ούτε ξανάτρεξε να ξεφύγει. Άλλωστε, τα παιδιά που πιάνονται και γεννιούνται την 25η ώρα ξεγελούν το χρόνο και τον αλλάζουν σε ένα γηραλέο πλάσμα που περπατάει αργά σέρνοντας τα πόδια του. Κι οι ώρες γέρασαν κι αυτές και σταμάτησαν να την κυνηγούν. Τις είχε νικήσει. Και τις είκοσι τέσσερις… Την 25η δεν θέλησε να την προσπεράσει ποτέ. Ήθελε μονάχα να περπατάει μαζί της. Κι αυτά δεν τα ήξερε κανείς. Μόνο εκείνη και ο αγαπημένος της κι όλα τα άλλα ζευγάρια που ταξίδεψαν κάποτε σε μια άκρη του σύμπαντος για να τα διαλέξει ένα διάφανο παιδί που μοσχοβολούσε ρόδο. 141