“25th hour” project
- ………………
- Ναι το λευκό.
Παρασκευή… Αποφάσισα ότι πρέπει να βγω, αναγκαστικά.
Το μαύρο χρώμα δεν το αγαπώ καθόλου. Άνοιξα την ντουλάπα. Όλα μου
τα ρούχα είχαν το χρώμα της αυγής. Βρήκα ένα μαύρο φόρεμα, αλλόκοτα
παράταιρο μέσα στην πολύχρωμη ντουλάπα μου. Ήταν της Ζαμπέτας της
ξαδέλφης μου. Το είχε φορέσει γιατί πενθούσε μια χαμένη αγάπη. Το
φόρεσα γιατί πενθούσα την χαμένη μου αθωότητα.
Κοίταξα απέναντι, τα ρολά του ανθοπωλείου κατεβασμένα. Φώναξα τη
γειτόνισσα.
- Δεν μου λες θειούλα, ο ανθοπώλης πέθανε;
- Τι λες, Γιασεμούλα μου; Μια χαρά είναι ο άνθρωπος. Μετακόμισε τη
Δευτέρα το βραδάκι.
- Έφυγε Ροδάμανθε, ακούς; Έφυγε. Στον έξω από εδώ πήγε.
Περνούσε ο καιρός. Τελείωσα το σχολείο. Πήγα Πανεπιστήμιο. Έπιασα
δουλειά. Όσοι τόλμησαν να χτυπήσουν την πόρτα της καρδιάς μου
αποτύγχαναν, την έβρισκαν ερμητικά κλειστή.
- Μαυρούλη μου άλλαξα τόπους. Με βοήθησε πολύ και η φύση της
δουλειάς μου. Αεροσυνοδός.
- …..
- Πετούσα σαν και εσένα.
Σε κάποιο ταξίδι μου ξαπλωμένη στο κρεβάτι και ενώ διάβαζα άκουσα
στην τηλεόραση την φωνή του εκφωνητή να λέει:
- Στην Καλαμπάκα θανατηφόρο. Δυο άντρες σε μετωπική σύγκρουση με
αυτοκίνητα. Ο ένας νεκρός, ο άλλος χα