“25th hour” project
πολυθρόνα, ενώ από τα σκοτάδια του μυαλού του, είχε αρχίσει να
σχηματίζεται η φιγούρα του δαίμονα.
«Τζων Μίλτον...»
Δεν ήξερε αν άκουσε το δαίμονα να του μιλάει ή αν το όνομα
σχηματίστηκε στο γέρικο μυαλό του απλά και μόνο στην θέα του. Ο ίδιος,
Κασπάρ Χάουζερ ήταν ανάμεσα σε κείνους που παράγγειλαν την πρώτη
Γερμανική έκδοση του «Χαμένου Παράδεισου». Τα μάτια του
φωτίστηκαν. Όταν η 25η ώρα σήμαινε στο εκκρεμές του, εκείνος δεν
κοιτούσε το παρελθόν. Κοιτούσε το μέλλον, αφού εδώ και μερικά λεπτά,
η μέρα ήταν η 14η του Δεκέμβρη και όλα συνέκλιναν πως μπορούσε να
συναντήσει τον έφηβο του εαυτό του, στην πλατεία, την μία μετά το
μεσημέρι.
Ο Κασπάρ Χάουζερ πέρασε τη νύχτα, μιλώντας με τον έξυπνο δαίμονα
που πλέον δεν είχε ανάγκη να κρυφτεί. Του μιλούσε για όλα αυτά που
σκόπευε να κάνει με τον έφηβο Κασπάρ, να του εξηγήσει πως έπρεπε να
περπατήσει πιο γρήγορα, να ρωτήσει, να μάθει και έτσι και ο ίδιος, ο
γέρο Κασπάρ, θα έλυνε το μυστήριο ολόκληρης της ζωής του. Μετά
ξημέρωσε ακόμη μία μέρα που τον βρήκε να κοιμάται πλάι στον δαίμονα
του. Χαμογελούσε και σήμερα μα η έκφραση στο πρόσωπο του δεν
έμοιαζε με τις άλλες. Ήταν ικανοποιημένος. Πριν αφήσει το σπίτι, για το
ραντεβού με την ιστορία του, δίπλωσε το χαρτί με τις αράδες που είχε
γράψει και έριξε στην τσέπη του, το μικρό στιλέτο, που είχε από
συνήθεια πάντα πάνω του.
Την επόμενη φορά, που θα ένοιωθε μόνος και ανήξερος, ο νεαρός
Κασπάρ, αρκεί να άνοιγε το χαρτί και τότε θα γνώριζε τι ψάχνει.
Στηριζόμενος στις βακτηρίες του, περπάτησε πάνω στο πλακόστρωτο της
πλατείας Unschlitt. Τα μολυβί σύννεφα επιβεβαίωναν τους σχεδόν
τρελούς, ισχυρισμούς του. Το ρολόι του καθεδρικού, να και του φάνηκε
κολλημένο, ήθελε ακόμα λίγα λεπτά για να χτυπήσει μία φορά. Στάθηκε
περίπου εκεί που υπολόγισε πως θα εμφανιζόταν ο νεαρός Κασπάρ. Είδε
από μακριά, έναν καλοντυμένο κύριο με ημίψηλο, να συνοδεύει μια
πολύ όμορφη κυρία και χαμογέλασε. Έρχονταν προς το μέρος του. Τίποτε
δεν γινόταν να πάει καλύτερα. Το ρολόι χτύπησε μία. Έψαξε τριγύρω. Ο
μικρός Κασπάρ δεν φαινόταν πουθενά. Μόνο ο δαίμονας του, είχε
ξαπλώσει στο πλακόστρωτο και φάνηκε να απολαμβάνει το μουντή, υγρή
128