“25th hour” project
Σηκώθηκε.
-Πού πας; Περίμενε! Πρέπει να μάθω! Της φώναξε.
Με κουρασμένα βήματα ανέβηκε στην Ακρόπολη.
Εκείνος την ακολούθησε.
Γύρισε τον κοίταξε και του είπε:
-Χιλιάδες χρόνια τριγυρίζω τον κόσμο ψάχνοντας σε. Και τώρα που σε
βρήκα δεν με θυμάσαι!
-Μα ποια είσαι;
-Η αιώνια αγαπημένη σου.
-Λυπάμαι αλλά δεν σε θυμάμαι!
Εκείνη κοίταξε από ψηλά για τελευταία φορά την όμορφη πόλη, άπλωσε
τα χέρια της και πήδησε από τον Ιερό βράχο. Η τελευταία εικόνα που
στροβιλίστηκε στο μυαλό της, πριν δώσει τέλος στο ατέρμονο ταξίδι της,
ήταν το αδιάφορο βλέμμα του.
Εκείνος συγκλονισμένος κοίταζε το άψυχο σώμα της να κείτεται στο
χώμα.
Και τότε θυμήθηκε!
Έτρεξε σαν τρελός κοντά της. Της χάιδεψε τα εβένινα μαλλιά σαν
μουσικός που χαϊδεύει τις χορδές της άρπας του. Δάκρυα κύλησαν στα
μάγουλα του κοιτάζοντας τ’ άψυχα μάτια της. Την φίλησε στα χείλη και
την πήρε στην αγκαλιά του.
-Την γνωρίζετε, τον ρώτησε ένα μεσήλικας κύριος, που στεκόταν δίπλα
του.
-Ήταν η αιώνια αγαπημένη μου! του αποκρίθηκε.
Το ρολόι χτύπησε! Ξανά και ξανά!
Έφθασε η ώρα!
Μετά από χιλιάδες χρόνια επιτέλους!
Η ώρα να ενωθεί με την αιώνια αγαπημένη του.
Η 25η ώρα!
120