“25th hour” project
Θυμάται τη πομπή της λαμπαδηφορίας, τα λαμπρά κτίρια, τις στοές.
Άκουγε τον κόσμο να συζητά στην αρχαία αγορά, τον έβλεπε να
αγωνίζεται στα στάδια και να πανηγυρίζει στα θέατρα.
Ήταν εκεί όταν ο Φειδιππίδης έστειλε στην άκρη της ιστορίας την κραυγή
«ΝΕΝΙΚΉΚΑΜΕΝ», ξοδεύοντας μαζί με τη χαρά του και τους τελευταίους
χτύπους της καρδιάς του.
Αναδύεται στο μυαλό της η εικόνα του Παρθενώνα με πανσέληνο.
Όποιος έχει δει το αιώνιο κάλλος κάτω από το σεληνόφως γνωρίζει το
σημείο που τέμνονται η φύση, η τέχνη και η ανθρώπινη δύναμη. Οι
Έλληνες των κλασσικών χρόνων, με τους οποίους έζησε, γνώριζαν την
πραγματική έννοια του καλού και αγαθού. Η έμφυτη ορμή τους προς την
αισθητική κίνηση, την πνευματική αγαθότητα και το σωματικό κάλλος
ενέπνευσαν τα αγάλματα της εποχής του Φειδία και του Πραξιτέλη.
Εκείνοι οι Έλληνες δεν εγνώριζαν κατανυχτικότερη έκφραση ευχαριστίας
προς τους θεούς από την εκτελούμενη τελετή αναπτερωτικής κίνησης
που βρίσκει τη φυσική της συνέχεια στα υψωμένα χέρια του
Μαραθωνοδρόμου, που τερματίζει στο στάδιο ενορχηστρώνοντας
συγχρόνως Θεό, τέχνη και κίνηση σε ένα κρεσέντο ομορφιάς.
Θυμάται τον Περικλή, τον Πλάτωνα, τον μεγάλο Σωκράτη, έναν γενναίο
φιλόσοφο γεμάτο αγάπη για την ανθρώπινη ύπαρξη. Έναν σπουδαίο
καλλιτέχνη της ψυχής που είχε την τιμή να την εμπιστευτεί και να την
αγαπήσει.
Θυμάται με περισσή νοσταλγία τους απογευματινούς περιπάτους τους
και την εξερεύνηση σε γωνιές του μυαλού της ανεξερεύνητες. Ένοιωθε
τόσο περήφανη, που αυτός ο θεός του πνεύματος την ερωτεύτηκε, την
αγάπησε, την άκουσε, την κατάλαβε και την πίστεψε!
Αυτή η περιπλάνηση σε τοπία συναισθημάτων την έκανε να νοιώθει μια
μεγαλειώδη μοναχικότητα. Η τελετουργία των αναμνήσεων, που μερικές
φορές καταχωνιάζονται σε δυσπρόσιτες γωνιές της μνήμης, είναι μια
τελετουργία που εξορκίζει τη λήθη.
Θυμάται, στην ατέλειωτη ζωή της, ρινίσματα φράσεων και προσώπων
σμιλεμένα από το χρόνο. Η κατάθλιψη της διάρκειάς της, η ψύχραιμη
αιωνιότητα που ζούσε, η παγωμένη ερωτική της μοναξιά συναιρούνταν
118