daar werd ik naar toegestuurd. Ik heb toen mijn verhaal uitgelegd; dat ik bang was, op de vlucht
en meerdere malen benadrukt dat ik niet goed kan zien. Pas nadat ik hen had gesmeekt heeft
men vrijwilligers van Vluchtelingenwerk ingeschakeld.
Wat betekent dat volgens jou voor de rol van de overheid?
De huidige overheid legt sterk de nadruk op procedures en regels. Terwijl je ook zou kunnen uitgaan van de situatie dat iemand op de vlucht is en slechtziend. Of dat iemand gewoon extra hulp
en steun nodig heeft. In dat geval zou een meer menselijke benadering op zijn plaats zijn. De overheid zou meer moeten kijken naar een passende oplossing voor de persoon, in plaats van de procedures en regels centraal te stellen, en generiek toe te passen. Juist dat laatste heb ik in die
periode als hard en confronterend ervaren. De
“De huidige overheid stelt over het
algemeen de regels voorop.”
huidige overheid stelt over het algemeen de regels
voorop. Een meer persoonlijke benadering leidt in de
praktijk tot veel meer begrip over en weer en tot neiging tot samenwerking. En dat heeft als voordeel dat
de procedures soepeler lopen. Dit geldt ook voor de asielprocedure, zoals ik het zelf heb ervaren.
Als je kijkt naar het vluchtelingenvraagstuk, wat is dan volgens jou de belangrijkste
crux in relatie tot de overheid?
De crux zit hem erin dat als onderdelen van de overheid die allemaal iets te maken hebben met
vluchtelingen kijken of ze de krachten kunnen bundelen om heel nauw samen te werken. Een
vluchteling heeft een aantal basisvragen; zoals het leren van de taal, volgen van een opleiding,
vinden van een baan en zoeken van huisvesting. Als we die primaire vragen nu eens samenbrengen tot één overheidsloket: een vluchtelingenloket. Op die plek kun je dan als vluchteling
voor alle vragen die je hebt terecht. Dat is efficiënt, omdat het kosten en onduidelijkheden
bespaart en miscommunicatie tegengaat. Bovendien is de vluchteling velen malen sneller en
63