De ideale overheid… stapt af van de gedachte dat regels en procedures heilig zijn en heeft primair
aandacht voor de menselijke maat.
Op zijn achttiende besluit Sander zijn vaderland te ontvluchten. Vanwege zijn slechtziendheid, kiest
hij ervoor dit te doen via de weg van de topsport. Sander wordt zo goed in worstelen, dat hij wordt uitgezonden naar de Wereldspelen voor gehandicapten in Nederland. Eenmaal aangekomen in
Nederland, ontvlucht hij het Olympisch dorp en vraagt hij politiek asiel aan. 10 voor de overheid
sprak Sander over zijn ervaring met de overheid tijdens zijn vlucht uit het Olympisch dorp in Assen
en vroeg naar zijn mening over de rol van de overheid in het oplossen van het vluchtelingenvraagstuk.
Op welke manier heb je na je vlucht uit het Olympisch dorp te maken gehad met de
overheid?
Het eerste contact dat ik had met de Nederlandse overheid was met de vreemdelingenpolitie in
Amsterdam. Vanuit Assen ben ik naar Amsterdam gereisd en heb ik daar asiel aangevraagd. Die
periode was vooral eenzaam en troosteloos. Je voelt een enorme diepte van onbekendheid, onzekerheid en angst. Je spreekt de taal niet, kent de mensen niet, weet niet waar je bent. Dat je gevlucht
bent, maakt dat je bang bent voor je omgeving. Het belangrijkste dat je op dat moment bezighoudt
is of je veilig bent.
Hoe heb je het contact met de vreemdelingenpolitie ervaren?
Ik heb dat contact als best hard en afstandelijk ervaren. Gezien mijn situatie op dat moment, als achttienjarige jongen alleen op de vlucht, had ik hen aardiger en begripvoller verwacht. Maar de afhandeling voelde computermatig, formeel en zakelijk. Vanaf het eerste begin werd er gehamerd op
procedures. Er werd gevraagd ‘wie ben je, waar kom je vandaan en heb je reispapieren bij je?’. Men
maakte een foto van mij, voerde mijn gegevens in, keek in welk asielzoekerscentrum er plek was en
62