een dag lang twee helikopters cirkelen boven het Olympisch park om het cement van de net aangelegde paden sneller te laten drogen. De kansen om het product te verbeteren zijn dus beperkt.
Dit dwingt de organisatie te leren van haar fouten en eventuele fouten heel snel te herstellen.
Hoe gaat een organisatie van de Spelen om met kennis opgedaan tijdens eerdere edities? Hoe
wordt kennis vastgelegd en hergebruikt? Hoe wordt het lerend vermogen bewerkstelligd?
Opvallend is de constatering dat het topmanagement bij de Spelen overwegend wordt gerekruteerd uit de lokale gemeenschap. Het heeft relatief geringe ervaring met dit type organisatie en is
geneigd alles anders (beter) te doen dan de voorgangers. Tot op zekere hoogte wordt dit ondervangen door zogenaamde ‘olympic gypsies’, die hun opgedane ervaring bij eerdere Spelen meebrengen. Deze nomaden trekken van de ene Spelen naar de andere en maken hun kennis te
gelde. Interessant is de vraag wie binnen de maatschappelijke vraagstukken de gypsies zijn en
hoe ze het beste gemobiliseerd kunnen worden richting alle stakeholders.
189