Dan beent papa weg , omdat hij zijn speech moet houden . Eigenlijk is hij zelf ook wel een soort bobo . Papa heeft de laatste woorden van zijn speech nog niet uitgesproken en ik begin al te applaudisseren . Dat doe ik door met de rug van mijn handen tegen elkaar te slaan . Mama doet het precies zo . We lijken net twee spastische zeehondjes . We wenken papa .
“ Pap , ga je mee wat drinken , daar op het terras ?” Papa : “ Ja , ik wil een lekker koud biertje , een vaasje .”
Er komt een mevrouw aanlopen met een apparaat in haar hand . Ze stevent op me af , steekt haar hand uit en zegt dat ze een interview met me wil doen voor een radioprogramma , tenslotte ging papa ’ s speech ook over mij . Ik ben beperkt en hij niet . Alhoewel …
Mijn vader is meteen alert en vraagt zich af voor welk programma . “ Voor de landelijke radio ”, zegt ze .
Als ze de microfoon op mijn rolstoelblad heeft geplaatst en op een terrasstoeltje tegenover me is gaan zitten , komt ze met haar vraag : “ Droom je weleens over je toekomst ?”
Papa : “ Oh , je bedoelt dat ze op eigen benen gaat staan .”
“ Hoezo , op mijn eigen benen staan ”, zeg ik , een beweging naar hem makend alsof ik hem wil slaan en ik begin te lachen . Tenslotte lacht iedereen .
“ Bemoei je er nou verder niet mee ”, zeg ik tegen hem . “ Dit is het allereerste officiële interview in mijn leven en dat kan ik wel alleen af . Hé pap , je wilt toch zo graag dat wij de regie over ons eigen leven hebben en dat mensen niet over , maar met ons praten . Dat zei je toch in je speech ?”
De journaliste : “ Zal ik dan maar mijn eerste vraag stellen : Droom je weleens over je toekomst ?”
“ Ja mijn toekomstdroom , dromen eigenlijk . Ik wil wel tandarts worden , maar ik denk dat ik ook wel in de dierentuin in Amersfoort wil werken . We gaan er heel vaak naar toe en ik weet heel veel van de dieren , hun eten en hun gedrag . Soms is het net of ik een rondleiding doe , want ik vertel andere mensen er ook over . Dan neem ik ze mee .”
Dan beent papa weg , omdat hij zijn speech moet houden . Eigenlijk is hij zelf ook wel een soort bobo . Papa heeft de laatste woorden van zijn speech nog niet uitgesproken en ik begin al te applaudisseren . Dat doe ik door met de rug van mijn handen tegen elkaar te slaan . Mama doet het precies zo . We lijken net twee spastische zeehondjes . We wenken papa .
“ Pap , ga je mee wat drinken , daar op het terras ?” Papa : “ Ja , ik wil een lekker koud biertje , een vaasje .”
Er komt een mevrouw aanlopen met een apparaat in haar hand . Ze stevent op me af , steekt haar hand uit en zegt dat ze een interview met me wil doen voor een radioprogramma , tenslotte ging papa ’ s speech ook over mij . Ik ben beperkt en hij niet . Alhoewel …
Mijn vader is meteen alert en vraagt zich af voor welk programma . “ Voor de landelijke radio ”, zegt ze .
Als ze de microfoon op mijn rolstoelblad heeft geplaatst en op een terrasstoeltje tegenover me is gaan zitten , komt ze met haar vraag : “ Droom je weleens over je toekomst ?”
Papa : “ Oh , je bedoelt dat ze op eigen benen gaat staan .”
“ Hoezo , op mijn eigen benen staan ”, zeg ik , een beweging naar hem makend alsof ik hem wil slaan en ik begin te lachen . Tenslotte lacht iedereen .
“ Bemoei je er nou verder niet mee ”, zeg ik tegen hem . “ Dit is het allereerste officiële interview in mijn leven en dat kan ik wel alleen af . Hé pap , je wilt toch zo graag dat wij de regie over ons eigen leven hebben en dat mensen niet over , maar met ons praten . Dat zei je toch in je speech ?”
De journaliste : “ Zal ik dan maar mijn eerste vraag stellen : Droom je weleens over je toekomst ?”
“ Ja mijn toekomstdroom , dromen eigenlijk . Ik wil wel tandarts worden , maar ik denk dat ik ook wel in de dierentuin in Amersfoort wil werken . We gaan er heel vaak naar toe en ik weet heel veel van de dieren , hun eten en hun gedrag . Soms is het net of ik een rondleiding doe , want ik vertel andere mensen er ook over . Dan neem ik ze mee .”