Uiteraard zorgt de overheid voor grote logistieke operaties bij een vluchtelingenstroom. Hulp
houdt niet echter niet op bij onderdak. Het is zowel aan de vluchtelingen zelf als aan de bewoners
om te kijken hoe ze elkaar kunnen en willen helpen. En dat betekent heus niet dat je direct een
vluchteling hoeft te adopteren of in huis moet nemen.
Want wat nu als je mensen bij elkaar brengt en zelf laat uitspreken hoe ze willen bijdragen en
waar ze mee geholpen zijn? Een vluchteling die in zijn eigen land graag aan sport deed en dat
mist, een inwoner die graag zijn stad of dorp laat zien, een gevluchte familie die benieuwd is naar
de Hollandse keuken of een vrijwilligersgroep die wat extra handen goed kan gebruiken. Zijn dat
soort simpele behoeftes niet eenvoudig te combineren met de interesses en bereidwilligheid van
anderen?
Mensen activeren
Het probleem om mensen in beweging te krijgen, zit vaak niet in onwil. Het geeft ons van nature
een goed gevoel om een ander te helpen. Dit bleek ook uit het aantal aanmeldingen voor vrijwilligers om te helpen bij de vluchtelingenstroom uit Syrië: meer dan 10.000 vrijwilligers meldden zich aan en er ontstond zelfs een wachtlijst. Dit is prachtig om te zien, maar hieruit blijkt ook
dat de bevolking op de overheid of een andere instantie wacht om daadwerkelijk in actie te
komen. Zonde!
Mensen komen pas in actie als ze weten hóe ze het moeten doen. ‘Wat is de eerste stap? En wat
betekent dat voor mij? En voor degene die ik help?’ Dat soort onbeantwoorde vragen leveren een
megadrempel op om in actie te komen. De stap is te groot en elke reden om af te haken is er één:
geen tijd, geen geld, anderen doen het ook niet en ga zo maar verder.
107